W 1937 r. ukończyła Państwową Szkołę Przemysłowo-Handlową w Lublinie i do 1940 r. pracowała w Rykach w Urzędzie Pocztowym, a w okresie okupacji niemieckiej majątku Marchwickich w Rykach, gdzie jej mąż był zarządcą.Od 1941 r. należała do Wojskowej Służby Kobiet ZWZ-ZK na Placówce w Rykach. Zaprzysiężona została przez Władysława Antoszczaka „Szarego”. Była – obok Zofii Mączyńskiej „Zosi”, Jadwigi Narajczyk „Celiny”, Haliny Owczarskiej „Halinki” oraz Haliny Rybakowskiej „Iskierki” – jedną z najwytrwalszych członkiń ryckiej WSK. W konspiracji akowskiej wykonywała wiele odpowiedzialnych zadań, m.in. pełniła funkcję łączniczki i kolportera prasy podziemnej – „Biuletynu Informacyjnego”, „Żywią i Bronią”, „Szańca”, „Sprawy”. Od wiosny 1942 r. aktywnie uczestniczyła w organizowaniu i wykonywaniu wyposażenia dla Kedywu, następnie Oddziału Partyzanckiego Mariana Bernaciaka „Orlika” (opasek, chlebaków, plecaków, gromadzenie lekarstw oraz środków opatrunkowych). Zdobywała również środki finansowe oraz kwatery dla „spalonych” członków konspiracji. Zgodnie z rozkazem Wiktora Jeżewskiego „Wroga” komendanta Placówki AK Ryki, organizowała szkolenia sanitarne i łączności WSK. Pomimo dwukrotnych rewizji udzielała pomocy ryckim Żydom, których często ukrywała w swoim domu na Boguszach.

Po zakończeniu wojny pracowała zawodowo jako urzędniczka w upaństwowionych majątkach Ryki, Jagodne, Miastków, Godzisz, Podzamcze, a od 1961 r. w Państwowym Gospodarstwie Rybackim Kock z siedziba w Podlodowie. Uczestniczyła społecznie w działalności Ligi Kobiet i PCK na terenie Ryk. Od 1961 r. do 1964 r. pełniła funkcję radnej. Przez całe życie blisko związana z Kościołem. Jej brat Wacław został w 1941 r. aresztowany przez żandarmerię niemiecką i uwięziony na Pawiaku. Poległ podczas Powstania Warszawskiego.

W dniu 1 września 2008 r. za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarła 31 marca 2014 r.