Kazimierz Domański odbył zasadniczą służbę wojskową w 83. Pułku Strzelców Poleskich w Kobryniu (1931–1933). Ze służbą leśną związał się od 1929 r., gdy poprzez Nadleśnictwo Garwolin został skierowany do Niższej Szkoły Leśnej. Po jej ukończeniu do 1938 r. pełnił stanowisko gajowego i starszego gajowego Lasów Państwowych w Nadleśnictwie Pińsk. W latach 1938–1939 pełnił obowiązki leśniczego w Leśnictwie Ładoroż w Nadleśnictwie Moroczno k/Pińska.
W marcu 1949 r. zmobilizowany został do 2 Kompanii CKM II Batalionu Piechoty 84 Pułku Strzelców Poleskich, z którym przeszedł w czasie Kampanii Polskiej cały szlak bojowy, od walk nad granicą zachodnią pod Działoszynem aż do Modlina. Uczestniczył w akcji bojowej pod Lesznem w Puszczy Kampinowskiej w dniu 17 września 1939 r., a następnie w obronie Twierdzy Modlin. Został dwukrotnie ranny. Następnie dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w obozie jenieckim Stalag I-A Stablack (koło Górowa Iławeckiego na Mazurach; nr jeńca 26875), z którego uciekł w 1941 r. Za walkę we wrześniu 1939 r. wnioskowany do Krzyża Walecznych oraz mianowany do stopnia plutonowego.
Powrócił do Żelechowa, gdzie do 1945 r. działał strukturach konspiracyjnych ZWZ/AK do 1945 r. Używał pseudonimu „Wichrowaty” i ”Lasota”. Był instruktorem Szkoły Podchorążych AK w stopniu st. sierżanta oraz dowódcą ochrony sztabu Rejonu 2 Żelechów w 15. Pułku AK „Wilków”. Po rozwiązaniu Armii Krajowej działał w strukturach organizacji patriotycznej Wolność i Niezawisłość pod zmienionym nazwiskiem Jaworski (m.in w Chełmie Lubelskim pracując w Państwowym Urzędzie Repatriacyjnym).
Latem 1945 r. udał się na Dolny Śląsk, gdzie w 1947 r. powrócił do zawodu leśnika mieszkając w miejscowościach: Wrocław, Jaworzyna Śląska, Stronie Śląskie, Sobótka, Trzebieszowice k/ Kłodzka, Kędzie, Radziądz , Czarny Las k/ Milicza. W końcu lat 50. założył eksperymentalną szkółkę leśną w Leśnictwie Czarny Las w Nadleśnictwie Żmigród, która funkcjonuje do dziś. Zmarł wcześnie w wieku 50 lat w dniu 29 grudnia 1960 r. w Tuszynie. Pochowany został na cmentarzu „Kurczaki” w Łodzi.
W 1947 r. ożenił się z Henryką Elżbietą Szymonik z d. Wierzbicką (1920–1997) z którą miał 4 synów – Andrzej (1947-2007), Jan, Hubert, Erazm i córkę – Ewa (1955-2006). Syn Andrzej również był pracownikiem służby leśnej w latach 1965–2007, a do śmierci sprawował stanowisko leśniczego leśnictwa Bolejny w Nadleśnictwie Nidzica). Żona Kazimierza – Henryka Domańska ps. „Romana”, też była żołnierzem AK – należąc Wojskowej Służby Kobiet w Baranowie nad Wieprzem. W czasie okupacji przebywała w majątku rodziny Wierzbickich w Baranowie. W rodzinie Domańskich wychowywał się syn Henryki z pierwszego małżeństwa Damian Roman Szymonik (1945–2011) – w służbie leśnej w latach 1964–1979 (m.in. jako leśniczy leśnictwa Lubycza Królewska, Mordy), którego ojciec Roman Szymonik ps.”Bystry” zginął w Lesie Stockim k/Puław 25 maja 1945 r. jako żołnierz AK- WiN w Baranowie nad Wieprzem.
Opracowali: Erazm Domański , Hubert Domański, Jan Domański.